Postbingo generatie

Er komt een tsunami van bejaarden aan. Een vergrijzingsgolf van post-bingo-bejaarden.

En ze leefde nog lang en gelukkig. Is het happy-end van bijna ieder sprookje. Oud worden is een utopie en een distopie. Iedereen wil oud worden maar niemand wil het zijn. Er was een tijd dat oud worden gelijk stond aan rollators, bloementjesjurken, bingo en een repeterend dagritme.

Maar met meer bejaarden dan ooit, verandert ook de bejaardencultuur. Onze bestaande bejaardencultuur lijkt langzaamaan uit te sterven en plaats te maken voor een nieuwe generatie. Een generatie met vitale bejaarden. Nog lang niet uitgeblust, vol met kapitaal: De Post-Bingo Generatie.

De bejaarden is niet langer uitgerangeerd maar is nog vol met ambitie. De afgelopen presidents verkiezingen was een titanenstrijd tussen twee bejaarden Trump en Hillary: De powerbejaarden.

Wanneer de tijd niet wordt ingevuld met een presidentschap zijn er nog mogelijkheden te over voor de bejaarden om zijn tijd mee in te vullen. De fulltime-opa-en-oma is al lang niet meer weg te denken uit ieder twee verdiener gezin. Met burn-out oma’s en weigeroma’s tot gevolg.

Maar mocht ook daar de vervulling niet gevonden worden dan is er altijd nog het grote GENIETEN. Het Zwitserland Leven waar vanachter het bureau op kantoor al 40 dienstjaren reikhalzend naar uit gekeken werd.  Eindelijk is de tijd daar, van enorme campers, waarmee ANWB reizen gemaakt kunnen worden naar niet zo exotische bestemmingen.

Maar het domein van de bejaarde is op sommige punten nog niks veranderd :

Waar de bejaarden bezig is met een ware opmars aan vitaliteit blijft ook de aftakeling niet achter. De botten worden brozer, de geest wordt starder en het lijf dat wordt steeds ouder. Een zucht naar een oneindig vitaalleven voedt een gehele industrie die beloofd iedere rimpel uit te stellen en je leven met jaren te verlengen.

De vijftig plus consumptie is er één van dromen en doemscenario’s.