The Medium
Alles weten maakt niet gelukkig, of toch?
3 waarheden die net zo goed onwaar hadden kunnen zijn
The system is het tweede artikel uit het essay drieluik, the system, the medium, an utopia die De Vormforensen ontwikkelden naar aanleiding van de oproep van Ontwerp Platform Arnhem.
Tieners die meer dan 3 uur per dag naar een scherm kijken hebben een verhoogde kans op depressieve klachten en fysieke klachten. Kinderen en jongeren met een hoge schermtijd hebben vaker een kortere slaapduur en vaker last van slaapproblemen. Kinderen ontwikkelen overgewicht door beeldschermen.
Toen het woord epidemie nog niet was geladen met corona en slechts een vage herinnering opriep aan tijden uit het verleden, een Spaanse griep of de pest, hadden wij het nog over de epidemische vormen van schermtijd die onze samenleving in zijn greep hielden.
Geen wachtruimte zonder iPhones, geen vakantie zonder wifi verbinding of het was een unique selling point. Er waren zorgen over de sociale gevolgen, maatschappelijke cohesie zou verdwijnen. De nieuwe generatie was niet meer in staat om te leven in de fysieke wereld, de ene na de andere critici deed een uitspraak.
Maar nu blijkt de duivel, waar alle critici wel iets van vonden, onze verlosser te zijn. Van de één op de andere dag werden wij allemaal geforceerd om ons heil te zoeken op het scherm. Het scherm werd ons buiten, de ander, onze blik op de wereld, de ruimte om echt in contact te blijven.
Onze verhouding tot het scherm is een vreemde haat-liefde verhouding, een beste vriendin die je niet vertrouwt. Keep your friends close and your enemies closer luidt de Godfather quote. Het lijkt de strategie te zijn die wij toepassen bij onze schermen. Geen band is zo innig als die met ons scherm. De technologie weet alles van ons en wijkt letterlijk niet van onze zijde maar in het debat wordt onze band met het scherm vaak veroordeeld als asociaal en weggezet als een bedreiging. Maar een bedreiging, voor wat dan? En wat komt het juist brengen?
Misschien is het juist nu dat we ons meer moeten verdiepen in onze relatie tot onze media, onze beeldschermen, onze technologie. Want wanneer deze apparaten je venster en je buitenwereld worden hoe houd je dan het juiste perspectief? Hoe weet je of je uitzicht is gesponsord, getracked, gestuurd, fake, deep-fake? Hoe houd je zelf regie over jouw wereldbeeld wanneer jouw wereldbeeld wordt aangepast aan jouw voorkeuren? Wordt de buitenwereld een echo van je eigen wereld? De Amerikaanse presidentsverkiezingen in 2016 was de grote coming out van filterbubbels in de wereld. Het begrip filterbubbel werd al eerder geïntroduceerd in het in 2011 verschenen The Filter Bubble: What the Internet Is Hiding from You door Eli Pariser. Maar de presidentsverkiezingen met als onverwachte winnaar Trump was de eerste keer dat onze online buitenwereld en de fysieke buitenwereld voor vele van ons niet overeen kwamen.
Onze media, technologie en beeldschermen blijken de pandemie met glans te doorstaan. Wij blijken prima in staat om onze kantoortuin digitaal in te richten. We facetimen met opa en oma en bestellen boodschappen die in mini elektrische karretjes worden afgezet. Dat is goed nieuws.
Ik omarm vol overgave alle mogelijkheden van mijn technologie. Toch blijf ik mij afvragen, wat is de impact op mijn wereldbeeld doordat ik nu voornamelijk via een zorgvuldig opgebouwde bubbel functioneer? Een bubbel die zich steeds nauwer en exacter om mij heen sluit. In Finland worden nu rappers, schrijvers, bloggers en influencers ingezet en zelfs aangemerkt als vitaal beroep om te zorgen dat iedereen bereikt wordt met het nieuws rondom corona maatregelen. Is dat de oplossing? Zijn influencers onze nieuwe nieuwslezers?
Misschien moet ik volgende week mijn telefoon en laptop en al mijn bijbehorende accounts een week uitruilen met iemand met wie ik niks gemeen heb. De angst die ik daar bij voel zegt misschien al genoeg, ze weten te veel. Maar misschien moet ik wel eens opzoek hoe wij nu we thuis zitten, onze digitale horizon kunnen verbreden.
Keep your friends close and your enemies closer
We won't be controlled by the system.
Bij het artikel van the medium maakten wij het beeldessay We won't be controlled by the system. Een beeldessay waarin beelden van menigtes worden gefragmenteerd en opnieuw worden gestructureerd, waardoor ieder individu binnen de menigte zijn eigen ruimte krijgt.
Omdat menigtes op het moment een niet bestaand fenomeen is of zou moeten zijn, hebben wij gebruik gemaakt van stockbeelden afkomstig van Unsplash, de fotografen zijn: Ryoji Iwata (2x), Alice Triquet, Kolar Ioen Etienne Girardet