Pendelkinderen

Het Volvo-gezin wordt met uitsterven bedreigt. Op de achterbank een jongen, een meisje, voorin twee keurig gekapte ouders en achterin een Golden Retriever. Uiteraard iedereen blij. De dagen dat vader op zondags het vlees sneed en moeders om vier uur klaar zat met thee en koekjes zijn geteld.

Het ideale Volvo-gezin met golden retriever is vervangen door tweede-legvaders, patch-work-families, assemblage-gezinnen en pendelkinderen. Thuis lijkt niet meer gebonden aan een voordeur, twee vazen in het raamkozijn, en een home deurmat. Thuis zijn de vier streepjes van een goede WIFI verbinding. Het huisje-boompje-beestje stramien is ingeruild voor een onderweg, waar we zowel nooit helemaal thuis als nooit onbereikbaar zijn.

Misschien geeft dit ontwrichting, misschien is de eeuwige stand-by modus gevonden. Wij zijn onderdeel van de zap-generatie te zijn een generatie (die volgens de babyboomers) uitgerust is met een spanningsboog van een goudvis. Misschien komt dit wel door onze ouders die ons langs een tal van hobby’s stuurden.

Als ik mijn telefoon vergeet word ik zenuwachtig. Als mijn telefoon bliept word ik ook zenuwachtig. Als mijn telefoon helemaal niks doet word ik ook zenuwachtig. Een heel weekend thuis zonder gemiste oproep betekend een sociaal failliet.

Mijn app groepen maken mij tot wie ik ben.

De on-demand cultuur zorgt voor verandering. Wij zijn vloeibaarder. De strenge afgekaderde hokjes hebben plaats gemaakt voor opties. Het schijnt dat we daar dan weer keuze stress van krijgen. Ik heb dagelijks last van keuzestress. Maar ben vooral bang een optie mis te lopen, vast te roesten in een stramien of te voldoen aan een traditioneel patroon.

Wij zijn de moderne nomaden: altijd onderweg, maar nooit onbereikbaar.